Sastraka/Maleza Liburua + 2 Audio CD

Imanol Rayo (Arbizu, 1984)

Andoaingo Zine eta Bideo Eskolan ikasi zuen zinema zuzendaritza, eta idazketa zinematografikoa Urnietan, Michel Gaztanbiderekin.

2011n bere opera prima zuzendu zuen: Bernardo Atxagaren eleberrian oinarritutako Bi anai film luzea, aurrenekoa, Donostiako Zinemaldian Zinemira saria jaso zuena.

2019an Miren Gorrotxategiren 33 ezkil eleberrian oinarritutako Hil Kanpaiak grabatu zuen. 2020ko Zinemaldian lehian egon zen filma, Zuzendari Berriak sailean.

2021eko udan bere film berria aurkeztu zuen, Iñigo izenekoa, Ignazio Loiolakoaren konbertsioan oinarriturikoa.

Mikel Insausti “Gara” egunkariko adituaren esanetan, “… Imanol Rayo un cineasta de los que salen contados de generación en generación. Toma el relevo de los (...) maestros indiscutibles del cine contemplativo, que es el cine en estado puro por sustentarse en la narrativa visual”.

Cristian Ruizek hauxe idatzi zuen Hil Kanpaiak filmaren gainean: “Pocas películas tan conscientes como Campanadas a muerto (Hil Kanpaiak) se pueden ver en estos momentos. Ni juntando los catálogos de todas las plataformas de vídeo bajo demanda disponibles seríamos capaces de respirar ni mitad de decisión y fuerza que Imanol Rayo ofrece en su película. Un segundo paso de gigante y una madura declaración de intenciones en la carrera del joven cineasta navarro; un paso que rezuma amor y dedicación a su mundo por partes iguales. (…) Se necesitan hordas de reflexión y conocimiento para poder contar una historia tan ambiciosa sin apenas palabras. Pero Imanol Rayo consigue hacer hablar a las miradas; (…) Campanadas a muerto es la experiencia sensorial más fuerte y poco explícita a la que te puedes enfrentar. Y Rayo, capitán de un navío que zarpa contra vientos y mareas, es capaz de convertir la tormenta en la más elegante poesía”.

Informazio gehiago

Imanol Ubeda (Tolosa, 1973)

Don Inorrez ezizenarekin ari da azken urteotan baina Imanol Ubedak ibilbide luzea osatu du euskal musikan. Deabruak Teilatuetan rock taldean eman zituen lehen urratsak eta Bide Ertzean taldearekin ibilbide luzea bezain oparoa osatu zuen. Horretaz gain, Peiremans+ taldeko buruetako bat da, Gorka Urbizu kantariarekin batera.

2018ko udaberrian, Don Inorrezen estraineko diskoa plazaratu zuen: Mugiro bila. Power pop estilora lerrokatzen ziren disko hartako kantak.

2019ko udazkenean, new americana estilora hurbiltzen den single bat plazaratu zuten: Dardara hura. Lan horretako kanten hitzak Pello Lizarralderenak dira eta azala José Ignacio Agorreta margolariak osatua da.

Don Inorrezek disko berri bat aurkeztuko du udaberri honetan: Esku hutsik izenekoa. Julen Azpitarte musika adituaren esanetan, “Imanol Ubedak erosotasun-gunetik aldentzeko desio adoretsua agertu zuela idatzi nuen Don Inorrezen estreinako ahaleginaren harira. Bada, bigarren honetan guraria erabat gauzatu du, eremu deseroso bezain lasaigarriak zapalduz”.

Informazio gehiago

José Ignacio Agorreta (Iruñea, 1963)

Bakarka 30 erakusketa baino gehiago egin dituen margolaria da. Bere lanak bilduma publiko askotan topatuko dituzue: Nafarroako Museoan, Iruñeko Udaletxeko Arte Garaikidearen bilduman, Nafarroako Unibertsitate Publikoan, Gustavo de Maeztu Museoan, Nafarroako Kutxaren fundazioan, Nafarroako Parlamentuan, Bartzelonako Agrupación Mutuan, Nafarroako ONCEren Fundazioan edota Bordeleko Association Culturel Quai des Chartrons elkartean.

Paula Etxeberriak honela definitu du Agorretaren estiloa “Diario de Noticias” egunkarian: “El tiempo pasa en su pintura pero sin dejar de fluir; Pasa, pero permanece. Como esas vivencias que inevitablemente no volverán, pero que habitan en un rincón esencial de nuestra memoria. Por eso, en sus cuadros nada se pierde. Al contrario, cada uno rescata lo que es digno y merecedor de ser rescatado”.

“Berrian” Alberto Barandiaranek hauxe zioen: “Jose Ignacio Agorreta pintorea, etxe abandonatuetako arrakaletatik barna, espazioen intimitateaz jabetu da, finezia handiz. Hautsez zikindutako leihoetatik sartzen den argierarekin, ilunari forma lapurtu dio. Tonu gris, horikara eta nabarrak lagun, inoiz bizitoki izandako guneen dekadentzia margotu du, sotil.
Koadroek erakusten dituzten espazioak ez dira une jakin batean harrapatutako irudiak, ez di-da ateratako argazki baten erreprodukzio pertsonala edo begirada azkar baten kliska erraza. Denboraren etenik eza, hori da. Pausarik eza. Ateek edo leihoek mugatzen duten fokutik harago bizitza badoa, eta koadroaren atmosfera atzematen ahalegintzen den begi arretatsuari iruditzen zaio argia apaltzen hasiko dela halako batean, eta koadroa itzaltduz joango dela, itzalduz, erabat desagertu arte. Agorretak bizi isila irudikatu du gela huts hauetan: goiz arrunt bat; arratsalde aspergarri batek utzitako giroa; ezerezaren osteko lasaitasuna. Gerta zitekeenaren nostalgia irakurtzen da mihiseetan, iradokitzen diguna gauza hurbilenetan denborak utzitako arrastoan egon daitekeela gure memoria: pareta higatuan, aulki abandonatuan, leiho ondoko errezela urratuan, harri pilatan”.

Informazio gehiago

Pello Lizarralde (Zumarraga, 1956)

Hilargiaren hotzikarak (Ustela, 1978) poema bildumarekin eman zen ezagutzera Pello Lizarralde. Aipatu lana dugu gipuzkoarraren saio bakarra poesian, haren ostean narratiba landu baitu batik bat. Zazpi eleberri eta bi ipuin liburu kaleratu ditu geroztik. Tartean da Larrepetit (Erein), 2003ko Euskadi Saria eraman zuen nobela.

Itzulpengintzan ere aritua da. Bereak dira Natalia Ginzburgen Hirira doan bidea (Igela) eta Arratseko ahotsak (Igela), zein Gianni Celatiren Denak hasperenka (Igela) nobelen egokitzapenak.

2020. urtean Argiantza (Erein) eman zuen argitara, 1980ko hamarkadan giroturiko nobela, eta bideogintzaren agerpenaren ostean zinemagintzak izaniko beherakadaren hasiera kontatzen du.

“Une bakoitzeko egoeraz jabetu gaitezen beharrezkoak diren mugimendu, begiraden norabide, usain eta argi tonuak emanak zaizkigu Lizarralderen nobeletan. Protagonisten arnasa sentitzen dugu: aire korronteak, egurrezko zoruaren zarata, ateen azpietako argi-lerroa, belarraren usaina. Guztia dago gure zentzu lokartuak atezuan mantentzen dituen estridentziarik gabeko mihise eder baten zerbitzura” (Harkaitz Cano, El Correo, 2002-06-26).

Beñat Sarasolak “Ctxt” argitalpenean honela laburbildu zuen Lizarralderen ibilbidea; “Lizarralde que es un escritor de una trayectoria larga, con un reconocimiento crítico en el País Vasco difícilmente cuestionable, lleva apostando por un tipo de literatura que rechaza todo tipo de efectismos, limita la trama a la mínima expresión e hila historias donde la sutileza y el dominio narrativo dominan sobre cualquier otro elemento…en 2020 ha publicado su última novela “Argiantza” y es, a mi parecer, la novela más redonda del año”.

Informazio gehiago